Het zonlicht schijnt zachtjes door de smoezelige ruit. Het is nog vroeg, want buiten en binnen is het nog stil. Niemand is nog op. Buiten schijnt het zonlicht op de witte en bruine en grijze blokken anonieme gebouwen, normaal zo lelijk en hoekig en gewoontjes, maar in het juiste licht hebben ze allemaal iets van schoonheid. Er zijn weinig zekerheden, maar de zekerheid van het plekje dat Anna voor zichzelf heeft geclaimd is kostbaar en absoluut niet in spullen uit te drukken. Toch heeft ook zij spullen. Het vroege ochtendzonnetje licht haar weinige bezittingen op: de favoriete boeken van moeder, het vetplantje van haar vriendin die de grens niet meer overkwam, de steentjes en schelpen die ze vroeger samen vonden op het strand, een negentiende-eeuwse weggooipijp van klei, ooit gevonden in de grauwe rivier die door de stad stroomt… ze liggen allemaal netjes op een rij op het gammele houten kastje tegen de muur. Daarboven hangt een vel papier met aantekeningen, sommige dingen doorgekrast, sommige omcirkelt in rood of geel of blauw: wie waar woont, de beste plekken om voedsel te verzamelen in een van de stadsparken, vis te vangen in de rivier, wie wat zoekt op de ruilhandel…
Photo by Matt Reames on Unsplash
1 thought on “Fragment: Zonlicht”