Mijn korte verhaal “Ik haat de stilte wanneer het tijd is om te spreken” is nu hier te lezen bij Tijdschrift Ei, met een fotoserie van Tonya Heeringa.
Een witte cel. De muren wit, als een leeg schildersdoek, een blanke pagina. Ze komen op me af en verdrukken me haast, vermorzelen me, verpletteren me.
De kleuren zijn verdwenen. Ik huil niet, nog niet. Ik staar naar het wit wit wit van de muren. Seconden duren minuten, nee, uren, maar als ik lang genoeg wacht, dan komt iets van mijn oude kracht, mijn verbeelding, terug. Die kracht, die neemt niemand mij af. Dit is mijn leven en mijn verhaal: het verhaal van Kassiani.